Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρξα μαθήτρια κι εγώ... Κάπου εκεί στα 18, στη φάση της ζωής μας που νιώθουμε σαν τον Ηρακλή, όταν θα επέλεγε το δρόμο της Αρετής ή της Κακίας, ήρθε κι η στιγμή της δικής μου επιλογής για το δρόμο που θα έπαιρνα και θα μ' έβγαζε στο μέλλον μου... Η απόφασή μου ήταν από καιρό ειλημμένη... Το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, ήταν στην πόλη μου και με περίμενε! Σ' ένα υπέροχο κτίριο, στο καλύτερο σημείο της παραλίας του Βόλου, που έστεκε αγέρωχο και με καλούσε λες να μπω μέσα και για 4 χρόνια να το κάνω δεύτερο σπίτι μου, καταφύγιο των ονείρων και των στόχων μου...
Όταν πρωτοπέρασα την πύλη του, κατευθυνόμενη στη γραμματεία, είχα και τις πρώτες συναντήσεις με τις μέλλουσες συμφοιτήτριές μου, τη Λένα και τη Φιλίτσα... Σεπτέμβριος 1995.. Η αρχή των πάντων! Κι ύστερα ήρθαν κι άλλες συναντήσεις... Κι άλλοι συμφοιτητές, καθηγητές, διοικητικοί υπάλληλοι, δάσκαλοι και βιβλία, πολλά βιβλία! Βιβλία ψυχολογίας, κοινωνιολογίας, γλωσσολογίας, φιλοσοφίας, παιδαγωγικής, ιστορίας, τέχνης, μαθηματικών, φυσικής, στατιστικής, λογοτεχνίας... Ένα νέο φωτεινό παράθυρο στον κόσμο!
Επί 4 χρόνια, δεν έχασα ούτε μια ώρα ή μερα μαθήματος... Σταθερή φοιτήτρια, οργανωμένη με τις σημειώσεις μου, παρακολουθώντας μη χάσω ούτε κόμμα απ' τις παραδόσεις των καθηγητών... Καθηγητών και καθηγητριών... Επισκέψεις σε ιδρύματα της περιοχής όπου βοηθούσαμε τα παιδιά διδασκόμενοι κι εμείς απ' αυτά, εργασίες, εξετάσεις... Αχ, αυτές οι εξετάσεις! Στις 2 πρώτες εξεταστικές ήμουν ακόμη μουδιασμένη κι οι βαθμοί μου δεν ήταν όλοι στην περιοχή του άριστα. Απ' το δεύτερο έτος και μετά, ούτε που το κατάλαβα πως απογειώθηκα! Εννιάρια και δεκάρια στη συλλογή μου κι απέραντη χαρά που ένιωθα πως αποδίδω αυτά που μου μάθαιναν. Ήταν σα στοίχημα με τον εαυτό μου ότι θα τελείωνα με άριστα τη σχολή, όπως κι έγινε!
Αποφοίτησα με άριστα, σε μια τελετή λιτή μα τόσο συναισθηματική! Πέρασαν κοντά 20 χρόνια απ' την αποφοίτησή μου κι όμως νιώθω σα να είμαι ακόμη εκεί... Ανοίγω την πόρτα της εισόδου στο κτίριο του Παπαστράτου και κατευθύνομαι στο κυλικείο... Κάθομαι και παραγγέλνω μια ζεστή σοκολάτα... Να, ήρθαν κι η Κατερίνα με τη Ντία και την Εύη... Ο Χριστιάς παραδίπλα, φωνάζει τη Βιβή να της δώσει ένα βιβλίο χρήσιμο για μια εργασία της... Ο Δημήτρης ο Κυπαρισσάκος σε μια ζωηρή συζήτηση υπερασπίζεται τον Παναθηναΐκό και την πορεία του στο πρωτάθλημα... Έρχεται και κάθεται δίπλα μου ο Μάκης και πιάνουμε την κουβέντα για τη νέα ταινία του Σπίλμπεργκ, που είναι η συνέχεια του Ε.Τ. του Εξωγήινου τριάντα τόσα χρόνια μετά... Ο Πυργιωτάκης μας θυμίζει ότι σε λίγο αρχίζει το μάθημά του. Το μάθημα στο οποίο πάντα μας έπιαναν τα γέλια τη γνωστή τριάδα, Κατερίνα, Φιλίτσα κι εμένα, γιατί εννοείται πως δεν μπορούσα να κρατηθώ και για να σπάσω τη μονοτονία, έλεγα ένα σωρό αστεία απορρυθμίζοντας τον ρουν των γεγονότων.
Ο ρους των γεγονότων με βρίσκει τώρα δασκάλα στην Αλόννησο, να εφαρμόζω όσα έμαθα κι όσα δεν έμαθα, αλλά ανακάλυψα στην τριβή μου με τους μαθητές 16 χρόνια δουλειάς. Όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν... Γιατί έχουν μείνει στην καρδιά και στο μυαλό ως η πιο γλυκιά ανάμνηση της ζωής μου! Νιώθω την ανάγκη να ξαναβρώ όλους μου τους καθηγητές και να τους ευχαριστήσω από καρδιάς που άνοιξαν το πνεύμα μου κι έβαλαν ένα λιθσράκι στη διαμόρφωση της φιλοσοφίας μου για το πως θα κινούμαι ως παιδαγωγός. Ααα, έχω κι ένα μυστικό! Τ' αγαπημένα μου μαθήματα της σχολής ήταν η Ευρωπαική Λογοτεχνία κι η Ιστορία της Τέχνης.
Κι ο Ρέμπραντ ο αγαπημένος μου ζωγράφος...
